grote contrasten

Dag lieve bloglezers :)

Wat een dag wat een dag..
We zouden vandaag de akropolis gaan bekijken maar doordat het ontzettend regende hebben we dat uiteindelijk niet gedaan. bovendien waren we maar met een stuk of 10 mensen aangezien het gisteren avond misschien iets te gezellig was voor sommige. sil en ik gaan als die hard studenten natuurlijk zowel de avonden(/nachten/ochtenden) als de middagen mee!

vandaag is duidelijk tot me doorgedrongen dat athene een stad is met vele grote contrasten. naast de regen in de morgen en een zonnetje in de namiddag, zijn er grote verschillen de zien binnen deze stad. tijdens de wandeling rond de akropolis vandaag stond er op een parkeerplaatsje een splinternieuwe luxe BMW. man in pak erin, rond de 30, zonnebril op (ookal was er alleen maar regen te bekennen..) lekker asociaal een kauwgom kauwen terwijl hij een berichtje op zijn nieuwste iphone aan het typen is, je kent het wel. nog geen meter van hem vandaan staat een dakloze man van rond de 60 zijn ontbijt de zoeken in een grote container met vuilnis erin. natuurlijk weet je dat er verschil is tussen rijk en arm, maar om zo met je neus op de feiten gedrukt te worden is raar. het zet je toch aan het denken.

vandaag wordt er door het parlement een belangrijke beslissing genomen voor de gehele griekse bevolking; willen ze in aanmerking komen voor een nieuwe noodlening (130 miljard) dan moeten ze 3,3 miljard snijden in lonen, pensioenen en banen. we besloten een kijkje te gaan nemen op het plein voor het parlementsgebouw waar het zich allemaal afspeelt. er is wat gaande dat is duidelijk. iedereen lijkt de straat op te gaan richting het plein. we volgen de mensenmassa en ik spreek ondertussen een aantal grieken over de situatie. woede, ongeloof maar vooral angst speelt een grote rol. salarissen zijn het afgelopen jaar drastisch verlaagd (350 per maand minder), belastingen zijn verhoogd en er wordt gesproken over een schandaal binnen het parlement. ze zouden de statistieken van een faillissement vertekenen. angst heerst er onder iedere bevolkingsgroep. je ziet mensen van 20 tot 80 die richting het plein trekken als een kudde hongerige wolven. ze willen weten wat er speelt, hopen (voorzover er nog enige hoop onder mensen te vinden is) dat het parlement tegen de drastische bezuinigingen stemt.

eenmaal aangekomen op het plein heerst er al meteen een gespannen sfeer. af en toe wordt er wat geroepen of gezongen richting de politie die bewapend het pand van de regering bewaakt. als standbeelden staan zij daar terwijl de bevolking hen toeroept. ik versta geen grieks, maar spreek een aardig woordje lichaamstaal en maak hieruit op dat het geen vredelievende liederen zijn. het plein wordt drukker. er is niets te zien van de hoge pieten die binnen aan het vergaderen zijn maar het gejoel wordt luider. ineens horen we luide knallen. we kijken rond en zien dat een gas zich verspreid vanuit de voorkant van het pand. al snel blijkt dat het traangas blijkt te zijn wat gebruikt wordt door de politie. mensen dijen uit en sommige proberen weg te komen van het prikkende gas. wij staan op maximaal honderd meter van waar de eerste traangasbommen worden gegooid en merken er zelf niets van. er volgen er meer en het gas verspreid zich. we besluiten weg te gaan maar dan pas blijkt hoe enorm druk het is. een vuurpijl wordt afgevuurd op de politie maar mist. gelukkig hebben we genoeg ruimte om gestaag weg te lopen maar alle straten zijn totaal vol van de mensen. we zijn ondertussen op een veilige afstand maar het gas haalt ons in. het is niet veel en het doet niet echt pijn ofzo maar je gaat ervan tranen (hmm vandaar de naam!) en het prikt een beetje in je luchtwegen. we horen geroep en zien dat zich een pad splijt tussen de menigte in de brede straat waar we ons bevinden. aanmoedigende kreten klinken om ons heen en er komt een grote groep (100-200) jongeren aan die gasmaskers dragen en zwart gekleed zijn. vanuit de politie gezien zijn het rebellen, vanuit de mensen waar wij tussen staan zijn het vrijheidsstrijders. ze lopen richting het parlement. ik denk dat dit het moment was dat we echt besloten dat we hier echt weg moesten komen. iedere straat die we ingaan is verder verwijderd van het plein maar het is nog steeds ontzettend druk. mijn grootste vrees is dat er paniek uitbreekt dus we proberen naar de rustigere gedeeltes te lopen. het blijft echter heel erg druk. harde knallen worden afgewisseld door geroep en geschreeuw. het lijkt echter niet echt alsof er gewonden zijn o.i.d. na ongeveer een half uur nadat we van het plein zijn weggelopen zijn we eindelijk weer in een rustig gedeelte. aan de voet van de akropolis. weer dat grote contrast. eerst sta je middenin de ruige rellen in het met graffiti bespoten centrum en dan ineens sta je voor een verlichte akropolis die, net als de rellen, je adem beneemt. we nemen snel de metro en gaan terug naar ons veilige appartement. dan pas besef je wat je hebt meegemaakt. we proberen meer informatie te vinden over de situatie op het plein op dit moment maar er is nog niet veel bekend. wat wel vaststaat is dat dit een dag is die wij, en de grieken zeker niet, snel zullen vergeten.